Bogdan Bogdanović (Beograd, 1922. — Beč, 2010.) arhitekt, umjetnik i filozof, profesor Beogradskog univerziteta od 1973. godine, gradonačelnik Beograda od 1982. do 1986. Politiku je napustio zbog sukoba sa Slobodanom Miloševićem koji je opisao u knjizi Zelena kutija. Zbog tog istog sukoba zadnje godine života provodi u egzilu u Beču gdje je živio sa suprugom do smrti 2010. godine. Značajan je neimar memorijalne arhitekture, spomen-obilježja podignutih u drugoj polovini dvadesetog stoljeća širom ex-Jugoslavije žrtvama fašizma u Drugom svjetskom ratu. Najznačajniji spomenici Bogdana Bogdanovića nalaze se u Beogradu (Spomenik Jevrejskim žrtvama fašizma), Jasenovcu (Kameni cvijet), Bihaću (Spomen – park Garavice sa kenotafima žrtava fašizma), Prilepu (Grupni kenotafi palih boraca otpora), Mostaru (Partizanski spomenik) i Kruševcu (Slobodište, simbolička nekropola). Napisao je brojne radove o arhitekturi grada, posebno o njezinim mitskim i simboličkim aspektima (Urbanističke mitologeme, 1966; Urbs i logos, 1976; Grad kenotaf, 1993). Za vrijeme boravka u Beču piše i objavljuje na njemačkom: Grad i smrt (Die Stadt und der Tod), 1993; Arhitektura uspomena (Arhitektur der Erinnerungen), 1994; Grad i budućnost (Die Stadt und die Zukunft), 1997; Ukleti graditelj (Der verdammte Baumeister), 1997. Godine 2002. Bogdanović od austrijske vlade dobiva nagradu za životno djelo za znanost i umjetnost.