Tomislava Pintera — legendarnog Piću — s pravom se držalo najdarovitijim direktorom fotografije s prostora bivše Jugoslavije; surađujući s brojnim domaćim i stranim režiserima, relativno je brzo sazrio u autonomnu autorsku ličnost doraslu vodećim imenima hrvatskog filma kao što su: Miletić, Golik, Bauer, Babaja, Vukotić, Tadić, Berković, Mimica i dr. No, trebalo je proći dosta vremena pa da se shvati kako je Pinter kudikamo više od osobe koja, gonjena snagom svojih radnih i kreativnih potencijala, intuitivno zaodijeva filmove različitih htijenja i stilova u slikovno prikladne strukture; oni koji su imali tu sreću da, za njegovih rijetkih predaha između dva snimanja, s njime vode razgovore o stvarima filma, a posebno o snimateljskom dijelu filmskog posla, bili su u pravilu fascinirani njegovom enciklopedijskom širinom u poznavanju, razumijevanju i dojmljivu tumačenju kamere kao alatke koja — u rukama maštovita autora — umije oblikovati i najzačudnije autonomne svjetove.